Marathon Eindhoven 2015!!!

11-10-2015 
10.00 uur 

BAM,
het startschot is overduidelijk te horen. Ik werp een blik op mijn 2 super-supporters, Martin en Philippe die langs de zijlijn staan en slaak een angstige schreeuw uit. Langzaam maar zeker komt er beweging in mijn startvak F. De voorste startvakken, met overwegend donkere mensen die haast onmenselijke snelheden van 20km/uur op een afstand van 42 km behalen, zijn vertrokken. 
De andere mensen uit startvak F en ik komen over de startstreep en beginnen te rennen. Ik klik snel mijn sportwatch aan en zet ook mijn I-pod aan. Hardlopen op muziek is altijd beter, dan hoor je jezelf in ieder geval niet zo hijgen. 
De zenuwen die ik afgelopen week toch wel had, zijn weg wanneer ik begin te rennen. 

1-3 km
Langs de zijkant van het parcours staat een meisje met een bord waarop staat dat we er 1 km op hebben zitten. Een groepje meiden achter mij slaakt een enthousiaste kreet bij het zien van het bord. Tja, vanaf dit moment hoef je nog maar "slechts" 41km en 195 meter haha. 
Een man naast mij,gekleed in een dikke sweater, begint ineens te praten: "Mijn vriendin zou hier ergens langs de kant moeten staan om mijn sweater aan te pakken, maar ik heb haar nog niet gezien." Alhoewel mijn eigen handen en voeten nog koud zijn, zeg ik tegen hem dat het inderdaad wel heet is om in een sweater te gaan hardlopen. Net nadat ik het uitgesproken heb, fietst er naast het parcours een vrouw met een enorme mand voorop haar fiets. Ze pakt de sweater van de man aan en fiets een stuk mee. Ik vraag mij op dat moment af of ze de hele route ernaast blijft fietsen. 

4 km
Ahh lekker, mijn voeten worden aangenaam warm. 
De zon schijnt aan de rechterkant van mijn lichaam. Hierdoor is mijn rechterhand nu ook lekker warm. Links is echter nog koud. 

5-10 km
De eerste drankpost is op het 5 km punt. Ik kan geen drankje pakken, omdat de kraampjes aan de rechterkant staan en ik links van de stoet mensen ren. Gelukkig heb ik zelf 2 flesjes water mee genomen. 
Vlak voor mij lopen er mensen met een ballon op  hun rug gespeld. Vrij recent kwam ik erachter dat dit zogenaamde "pacers" ofwel: tempomakers zijn. Op hun ballon staat de tijd waarop ze willen finishen. Op de ballonnen voor mij, staat : 4 uur. Ik probeer de 4 uur-ballonnen bij te houden. Een tijd van 4 uur, zou ik fantastisch vinden. 
We komen onder een brug door, die helemaal vol met enthousiaste supporters staat. Ze juichen, schreeuwen en staan met spandoeken. Wat een machtig mooi gevoel geeft dat!

10-13 km
We komen langs de High Tech Campus van Eindhoven. Helaas zijn er op dit punt niet, tot nauwelijks supporters langs de kant. Wat wel erg leuk is, is dat er langs de weg verschillende borden met aanmoedigingen staan . 

Op circa 13 km loopt een van de lopers ineens een bergje op en staat bovenaan enthousiast iets te schreeuwen en met zijn armen te zwaaien. Ondanks dat hij goed zijn best doet om de stemming erin te krijgen,vraag ik mij af of hij al meerdere marathons heeft gelopen, want zelf zou ik ervoor kiezen om mijn energie wat meer te sparen omdat ik weet dat je het tegen het eind aan weleens moeilijk kunt krijgen. 
Ook zie ik ineens de vrouw op de fiets weer langs het parcours fietsen. Vlak voor mij, loopt de man (nu zonder sweater) die ik rond het 2 kmpunt al tegen kwam. 

15-21 km
Aan de rechterkant zie ik ineens zwembad de Tongelreep liggen. Ik herinner mij ineens dat ik daar als kind was geweest tijdens een verjaardagsfeestje van een vriendinnetje. Ik denk terug aan de enorme tolglijbaan die er toen was en waar wij eerst niet vanaf durfde te gaan. Ook waren wij destijds helemaal onder de indruk van het golfslagbad. Een mooie jeugdherinnering! 
Schuin tegenover de Tongelreep is een bejaardentehuis. Verschillende verzorgers staan met de ouderen langs de kant te kijken naar de groep hardlopers die voorbij komen. Zo ook een enorm lief uitziend oud vrouwtjes, die vrolijk naar de hardlopers aan het zwaaien en aan het lachen is. Terwijl ik langs ren, kijk ik haar aan en zwaai terug. In haar ogen ontspringt een fonkeling en ze begint nog vrolijker te zwaaien. Wat is het heerlijk dat zij als supporter ook zo kan genieten. 


21-25 km
Ik heb geluk: op de helft van de route komen we langs het huis van Philippe. Martin en Philippe staan langs de kant. Terwijl ik langs ren, stop ik heel even snel om Martin een kusje te geven. Een groepje heren die naast mij lopen, beginnen te lachen en grapjes te maken. "Zozo, hele vrijpartij hiernaast" Ik lach met ze mee en geef als opmerking terug: "Nou, dat was dan wel een vluggertje". Ze beginnen nog harder te lachen en ik ren nog een paar meter met ze mee. 
Niet alle toeschouwers zijn overigens zo vrolijk: Het parcours gaat over een drukke autoweg, die voor dit evenement half afgesloten is. Er staan verkeersregelaars, die steeds 1 of 2 auto's doorlaten, zodra er een paar seconden geen hardlopers oversteken. De meeste hardlopers lopen in groepjes bij elkaar, maar net op dit punt loop ik tussen 2 groepjes in. De wachtende automobilisten zijn dus allerminst gecharmeerd van mijn singelloopactie. hihi... 
De mensen met de 4-uur-ballonnen, lopen steeds verder voor mij. Helaas, die 4 uur zet ik uit mijn hoofd. Het nieuwe doel wordt om vóór de mensen met de 4.15-uur-ballonnen te blijven. 
In de tussentijd is mijn linkerhand eindelijk lekker warm geworden. Dit komt waarschijnlijk omdat de zon wat hoger aan de hemel staat. Heerlijk, wat een geluk hebben we met het weer!

25-30 km
Om de 5 km staan drankposten en worden er stukjes banaan uitgedeeld. De bananen zijn heerlijk zoet en ik  pak ze dus al te graag aan. Ook zorg ik ervoor dat ik bij iedere drankpost wat sportdrank drink (neem ik uitsluitend bij lange afstanden, wegens de verhouding koolhydraten-zouten). Op dit punt neem ik ook een energiegelletje. Voor als je wilt weten hoe dit is: het is mierenzoet, plakkerig en bevat net zoveel kcal als een hamburger. Alleen geschikt voor lange afstanden dus. 
Om mij heen zie ik meerdere mensen verkrampt en geforceerd lopen. Zelf begin ik bij vlagen mijn kuiten en heup te voelen. Ik bedenk mij dat het deels misschien ook psychisch is, want zodra ik de muziek een toontje harder zet of langs juichend publiek kom, "vergeet" ik het gevoel ineens weer en ren vrolijk verder. 

30-35 km
De vrouw op de fiets komt weer voorbij. Dat betekend dat die man ook in de buurt is. Het valt mij op dat ik veel mensen gedurende het hardlopen even kwijt raak en daarna weer even zien. 
Verschillende hardlopers, zijn langs de kant gaan wandelen. Het kijken naar de mensen die wel hardlopen, werkt wel een stuk motiverender. 
Wow, meer dan ooit heb ik een diep respect voor de eerste vrouw die in 1967 de marathon liep. Toen was men in de overtuiging dat vrouwen echt geen marathon konden en mochten lopen. Terwijl zij zich met een geslachtsneutrale naam had ingeschreven, deed zij mee. Onder het hardlopen probeerde mensen haar uit het parcours te trekken omdat ze zogenaamd niet mee kon en mocht doen. In plaats van aanmoedigingen, heeft zij ontmoedigende geluiden gehoord. En toch, toch ging ze door.  Voor ons, wij als vrouwen, wij als mannen, wij als hardlopers samen! 

35-38 km
Ik ren langs het stuk in het bos, waar ik het vorig jaar vrij zwaar had. "Oke, het is nog maar een paar km, spreek ik mijzelf toe". 
Een paar honderd meter loop ik naast een donkere, lange man. Ik ben enigszins trots dat ik zijn tempo bijhoud. Helaas, op een gegeven moment gaat zijn tempo omhoog, of mijn tempo zwakt af (geen idee wat het is) en loopt hij ruim voor mij. 
Ineens hoor ik "Petje-af-petje-af-petje aaaaaafff". Hey, de 2 vrolijke supporters die er vorig jaar waren, staan er weer. Ze staan langs de kant te zingen en te zwaaien met petjes. Vrolijk zwaai ik naar ze terug. 

38 km
Op ongeveer het 38 km punt, staan er mensen van de brandweer langs de kant met een spandoek met: "Helden". Verbaast kijk ik op. Het liefste was ik naar ze toegelopen om te zeggen dat zij toch echt dè helden zijn. Bij ons is het slechts een uit de hand gerende, ehm gelopen, hobby. Zij redden mens en dier uit brandende huizen, wij niet. 

39-40km
We komen langs ontzettend veel vrolijke supporters. Sommige mensen roepen "Kom op Irene, je bent er bijna, nog even volhouden". Mijn naam staat op mijn startnummer, die op mijn T-shirt zit. 
Ondanks de stijve spieren, zit ik helemaal op en top in mijn runnershigh. "Wow, wat is dit geweldig mooi, wat een ervaring". Rond de 40 km schiet ik ineens vol. Van puur geluk (en waarschijnlijk van alle adrenaline en endorfine) rolt er een traan over mijn wang. Wanneer ik merk dat mijn ademhaling begint te schokken, spreek ik mijzelf streng toe, dat ik het emotionele maar moet bewaren voor als ik de finish gepasseerd ben. Nu kan ik het niet gebruiken, ik moet dooooor! 

41 km
Ik herinner mij dat ik vorig jaar bij iedere boog dacht dat ik de finish zag en al een eindsprint ging maken, terwijl dit de finish niet bleek te zijn. Dit gaat dit jaar niet gebeuren! 
Het laatste stuk gaat midden door het centrum, waar het ongelooflijk vol staat met supporters langs de kant. Kinderen vinden het leuk om een high five te geven en ouderen joelen en klappen. 
Bijna-bijna-bijna... auw, ik voel een blaar op mijn hiel opkomen.  

42.195 FINISH
Ïk zie versieringen langs de kant, verder op zie ik een boog. Ik ren langs de versieringen, en zie ineens dat iedereen stopt en begint met wandelen. Huh?... OW wacht.... Die versieringen... dat was de FINISH! 
Oeps hihi, die boog in de verte blijkt een reclame boog voor een krant te zijn. Ik klik mijn horloge uit en zie dat ik een minuutje trager was dan vorig jaar. Desondanks ben ik hartstikke blij met mijn gelopen tijd van 4 uur, 10 min en 41 seconden!
Trots laat ik de medaille om mijn nek hangen, pak een flesje drinken en een banaan aan. Langs de zijlijn staan Martin en Philippe te zwaaien. Stijf en verkrampt loop ik naar ze toe. 
Wow, wat heb ik opnieuw weer genoten:  organisatie, vrijwilligers, publiek en Eindhoven, jullie zijn geweldig!!! 

De Marathon van Eindhoven 2014!!!

Gisterenavond was ik er echt te moe voor, maar hier komt dan het verslag van mijn allereerste marathon!

Klaar voor de start?

Mooi op tijd sta ik in het roze startvak van de marathon in Eindhoven. Het roze startvak is het voor laatste startvak, dat berekend is op de verwachtte eindtijd. Qua tijd verwacht ik niet veel goeds, het belangrijkste vind ik dat ik het uitgelopen krijg, in de gestelde maximale 5 uur. Ik ben blij dat het droog weer is en de temperatuur aangenaam zou zijn. Wonderbaarlijk genoeg voel ik mij vrij rustig nu ik in het startvak sta. Dat verschilt wel met de afgelopen weken, waarin ik ineens begon te twijfelen of ik wel voldoende getraind had en of ik wel voldoende nachtrust had genomen.
Langs de kant staan Martin en een oude studievriend van hem, Philippe, om aan te moedigen.

BAM
Het startschot klinkt. De voorste groep mensen vertrekt en verbazingwekkend snel komt het roze-vak ook in beweging. De eerste paar meter na de startlijn vertrekken we een beetje joggend, omdat er nog een redelijke mensenmassa voor loopt. Mijn eerste gedachte is : "Goh, laat ik nu net doen alsof ik samen met deze groep mensen van Sittard naar Roermond en nog een paar km verder, ga lopen." 

1-3 KM

Ik loop in een tempo  dat goed voelt en kijk op mijn horloge om te kijken op welke snelheid ik zit. Zodra ik zie dat ik op gemiddeld 12 km/uur zit, ben ik verbaast, omdat ik had verwacht dat ik veel trager ging. Omdat het tempo goed voelt, besluit ik door te gaan op dit gemiddelde. Veel hardlopers lopen ook rond deze snelheid, aangezien ik nauwelijks mensen inhaal of ingehaald wordt. 

Bij 2,5 km staat er een drankpost. Ik pak een bekertje sportdrank aan en proef eerst een klein slokje. Gelukkig is dit een goede sportdrank die niet voor enorme slijmvorming in je keel zorgt. Het laatst genoemde probleem heb ik een keer eerder tijdens een wedstrijd meegemaakt en dit was niet prettig.

3-10 KM

Rond de 5 km hoor ik ineens iemand roepen: "Kom op Irene, je kan het". Verbaast kijk ik naar de zijkant. Daar staat een meisje, uitgedost in een roze carnavalsoutfit, mij enthousiast aan te moedigen. Een moment vraag ik mij af hoe zij mijn naam weet, omdat ik haar niet ken. Vervolgens bedenk ik mij dat mijn naam op mijn startnummer staat, die ik op mijn T-shirt gespeld heb. Ik vind het erg leuk dat ze zo enthousiast is.
Op 7 km begint een man die naast mij rende, ineens te lopen. Ik vraag mij af of dit een uitgedachte tactiek van hem is, of dat hij ergens last van heeft.

10-14 km
Er staan op circa iedere 2,5 km drankposten met sportdrank en water en sponsposten waar natgemaakte sponsen uitgedeeld worden. Hardlopen en tegelijkertijd uit een bekertje drinken gaan lastig samen. Dit is dan ook de reden waardoor mijn gezicht onder de sportdrank zit. Bij iedere sponspost neem ik dus dankbaar een spons in ontvangst om de sportdrank eraf te poetsen. Ook is het heerlijk verkoelend.
Mijn tempo is inmiddels terug gezakt naar 11 km/uur. De route gaat door verschillende (volks)buurten in Eindhoven. Veel mensen zijn langs de kant aan het kijken en aanmoedigen. Er  is veel verschillend publiek op af gekomen. Zowel jonge gezinnen met kinderen als ouderen. Iedereen die ik zie doet gezellig mee. Ook het zonnetje laat zich voorzichtig zien.
Ik haal 2 meisjes uit Angola in en grinnik, omdat ik van Philippe vandaag tenminste 1 Afrikaan moest inhalen. 

15 km

Op dit punt komt het liedje "Eye of the tiger" uit mijn I-pod. Wat een heerlijk oppeppend nummer!

15-18 km 

We rennen door een stukje bosrijk gebied. Dit is wel een mooi stukje van Eindhoven. Hier staan minder mensen langs de kant. Er staan echter twee dames die enorm opvallen: ze zijn rond middelbare leeftijd en hebben een petje in hun handen. Zodra er hardlopers langskomen zingen ze in koor: "Petje af, petje af, petje aaaaaffff". 

18-20 km
We rennen weer het bosgebied uit en komen nu uit bij een ander station in Eindhoven. Ik herken de weg een beetje, omdat een vriendin van mij hier in de buurt woont. We rennen richting het centrum en ik begin  steeds meer van de route te herkennen. Hoe dichter we bij het centrum komen, hoe meer mensen er langs de kant staan. Hier en daar staan er hele bierwagens met feestende mensen. Ik had van te voren nooit gedacht dat de marathon in Eindhoven toch nog zo'n groot evenement was. Al het enthousiasme werkt aanstekelijk en met een super vrolijk gevoel vervolg ik de marathon.  Ik besluit om mijn eerste sportvoedingsgel te nemen. Lange tijd heb ik getwijfeld om het wel of niet te nemen, aangezien ik er nooit mee getraind heb. Ik waag het erop en de zoete colasmaak spoel ik weg met wat water bij een drinkpost. 

21 KM
Op de helft! Exact dezelfde route gaan we nog een keer lopen.
Ik kom langs het appartement waar Philippe woont. Martin en Philippe zouden zich daar amuseren terwijl ik aan het rennen ben. Ik probeer te ontdekken welk raam van zijn woning is en of ik een blik van de 2 heren kan opvangen. Ineens zie ik ze langs de kant van de route staan! Erg enthousiast en vrolijk schreeuw ik dat ik het super leuk vind dat ze gekomen zijn! Een euforisch gevoel komt over mij heen.

21-25 Km
De volgende 5 km loop ik met een big smile op mijn gezicht verder en zit volop in mijn runnershigh. Mensen langs de kant hebben het door want ik hoor steeds vaker mijn naam roepen. Ik geniet volop, wat is hardlopen mooi!

25-30km
Dankbaar pak ik een stukje banaan aan die uitgedeeld wordt bij een drankpost. Het smaakt nog lekkerder dan normaal.

Na 30 km begint mijn tempo wat omlaag te gaan. Ik loop nu gemiddeld 10 km/uur, maar ben nog volop aan het genieten. Hier en daar zie ik wat lopers uitvallen. Ze wandelen of ze staan aan de kant van de weg. Tegen de 30 km aan, beginnen mijn spieren ook wat stijver aan te voelen. Toch wil ik door. Ik besef ineens dat ik de eerste persoon in mijn familie ben die een hele marathon gaat uitlopen. Niemand (die ik ken), is zo "gek" om dat te doen. Deze gedachte wekt een nog sterkere motivatie op, om daadwerkelijk de marathon helemaal uit te willen lopen.

30-35 km

Ik word door een groep mensen ingehaald. Als ik op mijn horloge kijk zie ik dat ik circa 9 km/uur ga. Voor de wedstrijd had ik berekend dat als ik de hele wedstrijd 9 km/uur zou lopen, ik de marathon binnen 5 uur uit zou kunnen lopen. Door deze berekening maak ik mij helemaal niet druk om mijn terugval in tempo. Schijnbaar doen andere hardlopers dat wel. Ik word pijlsnel ingehaald door een man, die vervolgens 300 meter verder ineens stil staat om uit te puffen. Het gevolg is dat ik in mijn tempo die wat meer relax was, hem na die 300 meter weer haal.
Een paar meter voor mij zie ik weer een van de twee meisjes uit Angola lopen, die ik in de eerste ronde ingehaald had. Schijnbaar heeft zij mij op een ander moment weer opnieuw ingehaald, waardoor ze nu weer voor mij loopt. 

35- 39km
Mijn heup begint wat te protesteren. De spieren in mijn been en heup voelen licht pijnlijk aan bij iedere stap die ik zet.
We komen weer door het bosgebied en op dit punt heb ik het vrij zwaar. Aan stoppen wil ik echter absoluut niet denken, maar een tempo vasthouden van 10km/uur lukt bij lange na niet. Hierdoor zak ik terug tot rond de 8 km/uur.
Ondanks dit tragere tempo loop ik voorbij het meisje uit Angola.
Aan het einde van de bosronde, kom ik weer langs de "Petje affffff"- dames, die nog steeds vrolijk aan het zingen zijn en met hun petjes staan te zwaaien. 

39-40 km
We gaan het bos weer uit en komen bij het centrum. Langs de kant staan weer veel mensen, wat mij bijzonder goed doet.
Een vader met een jong meisje loopt met haar een stukje het parcours op en holt met haar samen. Aan haar lachende gezichtje te zien, geniet ze er van.  Ik zie een boog in de verte staan en denk een paar seconden dat dit de finishboog is. Wanneer ik echter op mijn sportwatch kijk (die het km-aantal aangeeft), kan dit niet kloppen. 

41 km

Zo naderen er nog 2 andere bogen, die allemaal niet de finishboog kunnen zijn. Het laatste stukje gaat regelrecht door het centrum en er staat ongelooflijk veel publiek. Sommige groepen meiden die langs de kant staan, beginnen extra hard te juichen als ze een vrouw voorbij zien rennen. Zo ook voor mij! Girlpower!
Ik krijg energiestoten en het lukt weer om iets boven de 10km/uur te lopen. 

Finish in zicht!!! (42 km)

JA DIT KEER ECHT.... ik versnel nog een heel klein beetje en kom met mijn armen omhoog,  opgelucht en trots de finish over!
Eindelijk kan ik weer wandelen. Langs de kant zie ik Martin en Philippe staan en ze zijn beiden erg trots op mij. Helemaal blij neem ik mijn medaille in ontvangst. 

YES I DID IT! in 4 uur en 9 min

After finish

Martin en Philippe omhelzen mij. Wanneer ik op mijn telefoon kijk, zie ik dat Marjolein mij geprobeerd heeft te bellen. Mijn vader en Marjolein zijn ook naar Eindhoven gekomen. Helaas waren ze net iets te laat om mij te kunnen zien finishen (sorry, ik was te snel haha).
Zij omhelzen mij ook en ik krijg een grote bos gladiolen van ze.
Ik laat mijn medaille graveren en maak gebruik van de gelegenheid om mijn benen te laten masseren. Fijne bijkomstigheid! 

Voordat ik aan de marathon begon, zei ik dat ik waarschijnlijk geen tweede wilde gaan lopen, omdat er zoveel trainingstijd in gaat zitten. Na de geweldige marathonervaring, twijfel ik echter enorm aan deze uitspraak. Ik heb er zo enorm van genoten! Natuurlijk besef ik dat ik ook enorm veel geluk had met weer. 

Mijn eerst komende uitdaging wordt de Zevenheuvelennacht in Nijmegen in november. Verder lijken mij de water en "strongviking" runs wel gaaf. Een andere ambitie is een triatlon (1/8e dan wel, echt geen hele!).
Ik ga er nog over nadenken, eerst maar eens rustig herstellen.  

Marathongekte... nog 3 nachtjes slapen...

Brrr nog maar 3 nachtjes slapen en dan sta ik aan de start van de marathon in Eindhoven!

Wat is de tijd snel omgevlogen. Het lijkt nog als de dag van gisteren dat ik schreef dat de marathon nog precies 100 dagen zou duren.
In de tussentijd heb ik vaker langere duurlopen gedaan. Nu twijfel ik overigens of ik er wel genoeg gedaan heb. Een keer heb ik 35 km gelopen. Dit ging toen hartstikke goed, alleen had ik wat langer dan normaal (bij een +20km afstand) herstel nodig. Had ik niet beter vaker 35 km kunnen lopen? Had ik niet beter kunnen trainen met sportvoeding, gelletjes en de sportdrank die we op de marathon krijgen?
We gaan het zondag zien!

Nu, de laatste week voor de marathon ben ik mijn voorbereidingen aan het treffen. Dit betekend: sportschoenen achter slot en grendel en op tijd naar bed proberen te gaan om zo goed mogelijk uitgerust te zijn.
Ook een heel belangrijk en een helemaal niet vervelend punt: Koolhydratenstapelen= pasta's. Heerlijk, iedere dag voelt nu een beetje als een "cheatday" aan. Zo heb ik al genoten van een heerlijke pasta met tonijn, naar recept van Jamie Oliver en van pasta met een zelf gemaakte pesto van basilicum, knoflook, pecorino en pijnboompitten. Heerlijk!
Ondanks dat ik dol op de pasta ben, kom ik moeilijk aan mijn geadviseerde koolhydraat aantal. Ik heb precies uitgerekend hoeveel gram koolhydraten ik per dag zou moeten eten en tel bij de voedingsmiddelen die ik neem, of ik in de buurt van dat aantal zit. Moeilijk om dit allemaal bij te houden? Nee, echt niet. Ik ben zo gek dat ik er lol aan beleef en hierdoor (en door de pasta) al genoeg marathonvoorpret heb,

Momenteel ben ik bezig om alle handige spullen die ik nodig (denk te) heb(ben) bij elkaar op het bed aan het leggen ben voor een overzicht, Morgen ga ik alles inpakken en ga van Sittard naar Nijmegen, om zondag naar Eindhoven te gaan. Ook ga ik morgen mijn startbewijs al in Eindhoven ophalen.

Van allerlei kanten krijg ik tips en adviezen van verschillende mensen. Erg lief dat ze zo meeleven!

Vandaag heb ik momenten gehad dat ik bijna stuiterde op mijn werk van de enthousiasme in combi met wat gezonde zenuwen.

Wordt vervolgd....!!

Recept: Havermout met kokoswater, banaan en rozijnen

Over het algemeen heb ik in de ochtend geen moeite ermee om op te staan. Wanneer het 's morgens nog erg donker is, kan het wel eens wat moeilijker zijn, dan wanneer de zon al hoog aan de hemel staat.
Een lekker ontbijt, werkt voor mij ook heel motiverend om op te staan.

Nu ontbijt ik het liefste met havermout in combinatie met fruit en kaneel. Het volgende recept heb ik afgelopen week ontdekt en het is mij goed in de smaak gevallen. Normaal ben ik niet zo'n grote fan van kokoswater, maar op deze manier vind ik het heerlijk. Op deze manier heb je een heerlijk zoet ontbijt om de dag goed mee te beginnen. 

Havermout met kokoswater, banaan, rozijn en een paar gojibesjes

Ingrediënten: 

30 g havermout (ongekookt)

1 banaan

10 g rozijnen
kokoswater (circa 150ml)

snufje kaneel

Zo maak je het:

Doe de havermout en rozijnen in een pannetje en schenk het kokoswater erbij. Zorg ervoor dat de havermout net onder een laagje water staat. Laat dit allemaal op een laag vuurtje indikken en roer regelmatig. In deze fase kan je al een snufje kaneel erdoor heen vermengen. 

Schil de banaan en snijd deze in kleine stukjes. 

Zodra de havermout goed ingedikt is, zet je het vuur uit en meng je de stukjes banaan door de havermout. Doe er nog een klein snufje kaneel overheen en voila: je hebt een heerlijk, gezond ontbijt! 

Voedingswaarde ontbijt 
Kcal 302

Eiwit 6 gram

Koolhydraten; 61.4 gram

waarvan suiker: 40.2 gram

Vet: 2.5 gram

waarvan verzadigd vet: 0.4 gram

Vezels: 6.4 gram

Natrium <0.1

Dit ontbijt is verder verantwoordelijk voor een aantal belangrijke mineralen en vitamines zoals o.a.: magnesium, kalium, vitamine B6 en vitamine B9

Een banaan bevat van nature redelijk wat suiker (circa 27 gram voor een middelgrote banaan). Dit zijn echter natuurlijke suiker en geen geraffineerde (zoals de witte kristalsuiker). Omdat de suikers rechtstreeks uit de vrucht komen en de vrucht vitamines, mineralen en vezels levert, is het niet erg om ze op deze manier binnen te krijgen.
Mocht je liever toch wat meer op de lijn willen letten, dan kan je de banaan vervangen door een peer (160gram peer levert 86 kcal en 16 gram suiker) of een appel (150gram levert 81 kcal en 17 gram suiker). 

Nog 2.5 week tot aan Marathonday!

Nog iets minder dan 2.5 week tot aan de marathon. Ik vind het heel spannend. Zodra ik eraan denk, krijg ik wel wat zenuwen. De laatste paar weken heb ik door mijn vakantie in Rome en daarna extra overuren op het werk, niet zo veel kunnen trainen als dat ik eigenlijk gewild zou hebben.
Ik hoop dat ik in de week voor de marathon voldoende rust kan nemen, zodat ik fit en fruitig aan de start sta (please, geen nachtelijk spoedoperaties)
Verder hoop ik enorm op droog weer tijdens marathonday.
Ook het tragische bericht lezen over een jongen van 24 die tijdens de Dam tot Dam loop (16km), overleden is, doet weinig goeds voor mijn zenuwen. Ik vraag mijzelf af of je de ernstige "heatstroke" waarbij je moet stoppen, kan onderscheiden van "de man met de hamer", die je kan verslaan.

Mijn nuchtere, relativerende kant springt er dan weer bovenop dat ik niet zenuwachtig hoef te zijn, omdat er geen verdere consequenties aan niet-uitlopen zitten (behalve de medaille mislopen dan ;) )
Gelukkig werkt het hardlopen zelf, ontspannend voor mij. Zodra ik loop, zijn alle zenuwen verdwenen. Hopelijk werkt dit ook zo op marathonday en kan ik het merendeel van die 42 km gewoon lekker de runnershigh ervaren!

Ook is nu de tijd van de afbouwrondjes begonnen. Vorige week maandag heb ik mijn laatste grote run van 31 km gedaan. Deze ging erg goed. Nu gaan de rondes niet meer boven de 10 km.  Stiekem is dit ook wel een prettige afstand om te lopen, omdat je er geen half dagdeel kwijt mee bent. Wat verder een leuk vooruitzicht is, is de week van het koolhydraatstapelen. Hoewel ik normaal vrij weinig koolhydraten probeer te eten, mag ik de week voor de marathon lekker aan de pasta's. (minimaal 5 gram koolhydraten/kg lichaamsgewicht). Oh, wat mis ik Rome op die pasta-momenten. Gelukkig heb ik een echt Italiaans pastareceptenboek gekocht, waar ik eens flink uit kan experimenteren. Een goede voorbereiding is het halve werk ;)

Hardlopen niet charmant

In het echte leven zul je ze niet gauw tegen komen. In films of series zie je ze daarentegen een stuk vaker: super knappe, charmante hardlopers. Top slanke vrouwen gehuld in korte shorts met alleen een sport BH. Ze rennen niet, maar zwieren als het ware langs, met een ontspannen, mooi gezicht en lange haren die mee lijken te dansen op elke pas die er gezet wordt.
De mannelijke variant is een gespierde eind twintiger/begin dertiger, gehuld in strakke, sportieve kleding met een vastberaden uitdrukking op zijn knappe gezicht. Met de nodige souplesse bewegen de hardlopers in de films of serie zich voort.

Hoe anders is de werkelijkheid. In ieder geval zeker in mijn geval. Zodra ik een paar passen gezet heb, begint mijn gezicht een kleur aan te nemen die alleen wenselijk is bij een goede tros tomaten. Mijn haren zitten ondanks mijn poging om ze bij elkaar te binden, helemaal in de klit.
Na een aantal kilometer beginnen de eerste zweetdruppeltjes al van mijn gezicht af te glijden en krijg ik verschillende zweetplekken die zichtbaar worden op mijn truitje. Als ik al make-up op had, dan zit dat nu niet meer op de oorspronkelijke plek waar ik het aangebracht had.
Dan hebben we het nog niet over het feit dat alles trilt bij elke pas die ik zet. Dat "strakke wasbordje" van de hardlopers in de film, is bij mij eerder een wastrommel (nou oké, gelukkig is het zooo erg ook weer niet). Nooit zou ik in slechts mijn sport BH alleen, de straat op durven gaan..
Alhoewel ik tijdens de meeste runs intens geniet, zie ik er op foto's die genomen zijn echt zeer weinig van terug. Mijn gezicht staat op wedstrijdmodus en dat wil zeggen: niet vriendelijk en ontspannen.

Na een flink aantal kilometers afgelegd te hebben, komt het "blarenleed" ook nog vaak opzetten. Mochten er ooit audities komen voor een rol als "voetmodel" in de film "The Hobbit", dan komen mijn voeten zeker door tot de laatste auditierondes.
Ook bestaat er zoiets als "skinnyjeansleed":  Wanneer je flink aan het hardlopen bent, zul je merken dat je beloont wordt met dikkere, robuuste beenspieren. Het wordt haast onmogelijk om nog goed in een skinnyjeans te passen.

Waarom dan toch hardlopen? Geen idee, het is een soort verslaving. De vrijheid die ik ervaar tijdens het hardlopen is haast niet te beschrijven. Het genieten van de natuur en de omgeving waarin je loopt, vind ik prachtig. Tijdens het hardlopen maak je jezelf niet druk over je uiterlijk, maar ben je trots op het aantal kilometers en de tijd die je aflegt.
Tegen deze punten weegt geen goed kapsel/ zweetloos-make-up-gezicht of een skinny jeans op!




*Dit artikel is geschreven met een nodige dosis zelfspot

Dagboek en foto's van de maand juli

Juli 2014, wat een bijzondere maand was dat. Nederland kwam bij elkaar om de vliegtuigchrash te herdenken en te rouwen. Ik heb het nieuws steeds gevolgd over de vliegtuigramp en heb er nog steeds geen woorden voor. Het enige waarvoor ikzelf heel dankbaar ben, is dat ik niemand kende die in dat vliegtuig zat.
Bij het idee dat mijn vriend, ouders, zusje, andere familie of een van mijn vriendinnen erin zou zitten, doet mijn maag omdraaien.

Mijn persoonlijke gebeurtenissen in juli, waren gelukkig een stuk vrolijker.
Mijn verjaardag was op 8 juli. Het weekend erna heb ik het gevierd door met Martin (mijn vriend), ouders, zusje en haar vriend en mijn schoonouders, samen uit eten te gaan. Het was heerlijk om iedereen te kunnen trakteren (lang leven Social dealacties, ssstttt niet verder vertellen he ;) ) en aan een tafel te zitten die omgeven was met lieve mensen.
Op mijn verjaardag zelf, trakteerde mijn zusje op een champagne ontbijt bij een restaurantje in Sittard. Echt een aanrader.








Natuurlijk heb ik deze maand ook hardgelopen. Mijn maand totaal is  161 km. Mijn persoonlijk record!!

In de 161 km zit mijn aller eerste run van 35 km inbegrepen. Het was de eerste keer dat ik 35 km heb hardgelopen en het is goed gegaan! Tussendoor heb ik heel even stil gestaan om verkoeling te zoeken in het meer van de Beerendonck in Nijmegen. Dat zag er dus zo uit: "Er komt een hardloopster langs, die over het zand bij het meer rent. Ineens staat ze stil, trekt ze haar hardloopschoenen en T-shirt uit, doet haar drinkgordel, sportwatch en I-pod af en springt het water in"  And she really likes it!!

Deze maand was het overdag zo warm om te gaan rennen. Zodra ik na het hardlopen thuis was, zag ik er zo uit. I am so hot but not so charming!

Martin en ik hebben het zwembad "Mosaqua" in Gulpen uitgetest. Het is helemaal gerenoveerd, maar lijkt qua faciliteiten nog  veel op het oude zwembad. Het beschikt over 1 wedstrijdbad met duikplank, een wildwaterbad, 2 glijbanen, 2 whirlpools, 1 stoombad en een aantal saunahokjes. Met name van de sauna en het stoombad hebben we heerlijk genoten. Voor het geval dat je bang bent voor "naakt", je houd gewoon je badkleding aan. Ik had alleen de pech dat mijn zwembroekje aan de achterkant helemaal doorgesleten was en je duidelijk op mijn achterwerk kon kijken... Oepsie...
Deze maand heb ik dus ook maar een nieuwe bikini gekocht.

Mijn oma was ook jarig. Met Martin ben ik naar Ootmarsum gereden, waar mijn zusje, haar vriend en mijn ouders ook waren. We zijn met haar gaan lunchen in het centrum van Ootmarsum. De kroketten die het restaurantje serveerde waren onze favoriet.
Ook zijn we langs mijn tante Leanne gegaan. Het allerliefste wat Leanne doet is mensen opmaken en hun haren doen. Zo onderging ik ook de metamorfose.

Hond Abby zat al klaar in de auto voor de wandeling bij een bosrijk gebied in Duitsland.

And after running, we eat! Deze heerlijke boekweitpannenkoeken met banaan, appel, rozijnen en kaneel heb ik als ontbijt gegeten. Er zitten geen geraffineerde suikers in, maar dankzij de banaan en rozijn is het heerlijk zoet. Op ochtenden dat ik 's morgen wat meer tijd heb, wil ik deze vaker maken. Op de drukkere ochtenden blijft mijn havermout, appel en rozijn ontbijt favoriet!
Als er interesse in is, wil ik het recept wel posten.